Eş Olmak

Ne zor şey eş olmak.
Engin denizde önce birbirini bulup, sonra ortak hareketlerle dalgalara dayanabilmek, aynı yöne gidebilmek için çırpınmak hemde sırtındaki yüklere rağmen.
Özgür olmadığının, hayatının sadece sana ait olmadığının farkına varabilmek...'Ben' değil 'biz' diyebilmek...
Eğer teksen hayatı gönlünden, aklından geçtiği gibi yaşarsın. İstemiyor musun yapmazsın, istemiyor musun gitmezsin, istemiyor musun almazsın... Kimsede seni zorlayamaz. 'Sana ne' der geçersin. Ama eşin varsa yanında, 'Acaba o da ister mi?'diye sorman gerekir kendine. Hiç aklından geçmeyen istendiğinde, 'Neden istiyorsun?' diyemezsin.
Sorumluluk gerektirir eşli olmak. Mutluluğunuz, huzurunuz, birlikteliğiniz için çabalamanız gerekir. Ancak ''BEN'' demeden, ''BİZ'' diyerek ve yanlız değil BİRLİKTE. Evet birlikte uğraş vermek gerekir. Kendi başına ne yaparsan yap olduramazsın hiçbirşeyi. Masaya oturup, karşındakinin gözlerini okuyup, ağzından çıkanları dinleyip anlayarak başlamak lazım gelir konuşmaya. Dikkatli olmazsan küçücük bir ayrıntı dağ olur çıkar önüne aşamazsın. Zaten bu yüzden iyi tanımalısın önce diye söyler durur anneler. Her zaman olduğu gibi vardır bir bildikleri. Ne de olsa yaşanmış yılların tecrübesi geçmişlerinde...
Bu benim sorunum, bu benim sorumluluğum cümleleri yıkar, bitirir karşındaki eşini.. 'Ben' kelimesi tüketir inancı, güveni.
Eşin varsa şu hayatta, ona vermek istediğin tüm güzellikleri, onunda sana vermek istediğini unutmadan ve 'İkimiz birimiz, birimiz ikimiz için' diyerek, sıkıca tutup elinden, başlamalısın koşturmacaya... Beraber gülüp, beraber ağlamalısın hayatın önüne çıkaracağı yaşanacaklara.
Yoksa, evinde yemeğini yanlız yerken bulursun kendini ve koyulursun tekrar eş aramaya. Kalpten kalbe savrula savrula...